.

Święty Maurycy  urodził się w Thebais, obszar wokół Teb (dziś ruiny w pobliżu Al-Uqsur w Egipcie), a jego śmierć miała miejsce najprawdopodobniej w 302 r. w pobliżu Agaunum (dziś St-Maurice w Szwajcarii).

Historię Maurycego i jego towarzyszy można prześledzić dzięki napisanej około 440 roku przez Eucheriusa z Lyonu, historii cierpienia męczenników z Agaunum.

Zgodnie z tradycją Maurycy był rzymskim oficerem, dowódcą sześciotysięcznego 22. legionu tebańskiego, który został wychowany w Tebach, składał się wyłącznie z chrześcijan i stacjonował w Agaunum.

Około 290 roku przed jedną z bitew zażądano, aby żołnierze złożyli pogańskim bogom ofiarę. Na to nie pozwalało im sumienie. Maurycy wraz z legionistami stanowczo odmówił, mówiąc: "Jesteśmy gotowi walczyć za ojczyznę, gdzie tylko zajdzie tego potrzeba. Jesteśmy również gotowi modlić się do Pana Boga o zwycięstwo. Jednak składać ofiar bożkom nie możemy, gdyż byłoby to bałwochwalstwem".

W rezultacie cesarz Maksymianus, współregent cesarza Dioklecjana, który przebywał w Octodurum - dzisiejszy Martigny - nakazał otoczyć i zdziesiątkować oddział. Zabijając co dziesiątego mężczyznę liczył, że rycerze ulegną na skutek odstraszających tortu, ale to się nie udało. Powtarzał to, aż zamordowano cały legion. Wraz z Maurycym wśród zabitych przywódców znaleźli się Innocentius, Exuperius, Candidus i Victor.

Kości męczenników odnaleziono około 380 roku i pokazano biskupowi Theodorowi von Octodorum, który kazał wybudować kościół nad grobami w dzisiejszym St-Maurice, który stał się miejscem kultu i pielgrzymek.

Wydarzenie to opisał św. Grzegorz z Tours (+ 594) w swojej "Historii Franków". Następnie wzniesiono klasztor, przy którym z czasem powstało potężne opactwo, skupiające 900 mnichów. Niebawem wokół opactwa powstało miasto St-Maurice. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie kaplicy oraz jamy grobowej, jednak mimo tego nie wyjaśniono jeszcze w pełni okoliczności męczeństwa.

W roku 961 relikwie św. Maurycego przewieziono do Ratyzbony (Regensburga), a stąd do Magdeburga. Cześć św. Maurycego szerzył szczególnie gorliwie św. Lambert (zmarły ok. 705) oraz św. Uldaryk (zmarły ok. 973), biskup Magdeburga. Stąd też Maurycy odbierał szczególną cześć w cesarstwie niemieckim. Podczas koronacji cesarze otrzymywali do rąk włócznię św. Maurycego. W grocie włóczni, wg legendy, tkwił gwóźdź z krzyża Chrystusowego. Kopię tej włóczni podarował cesarz Otto III królowi Bolesławowi Chrobremu.

Św. Maurycy jest patronem zakonu św. Maurycego, cesarskiego domu Ottonów, królestwa Burgundii, Longobardów; miast: Einsiedetn, Magdeburga i Valais; farbiarzy, kapeluszników, piechoty, rycerstwa i żołnierzy.

W ikonografii św. Maurycy przedstawiany jest jako ciemnoskóry mężczyzna w krótkiej tunice żołnierza lub pełnej zbroi. Jego atrybuty to: gałązka palmowa, flaga i lanca, koń, miecz, sztylet, tarcza, tarcza z orłem.

W kalendarzu liturgicznym kościoła katolickiego wspominany jest pod datą 22 września, natomiast w obrządkach wschodnich 5 października.

 

 

 

 

Święta

Piątek, Wielki Tydzień
Rok B, II
Wielki Piątek Męki Pańskiej

Licznik

Liczba wyświetleń strony:
6393